Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Deja vu..


 ...ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι το μόνο υποκείμενο ( γιατί άνθρωπο δεν τον λες! ) που θα τοποθετούνταν με τεράστια ευχαρίστηση στην θέση του κυβερνήτη της ευρωπαϊκής επαρχίας Greece. Δεν ξέρω πως τελικά θα εξελιχθούν τα πράγματα στην αναμενόμενη και κατ επανάληψη αναβληθείσα σύσκεψη του τοποτηρητή Λουκά Παπαδήμου με τους Παπανδρέου-Σαμαρά-Καρατζαφέρη, όλα δείχνουν όμως πως θα τους τεθεί το εξής δίλημμα ή να συμφωνήσουν σε όποια μέτρα απαιτούν οι Ευρωπαίοι και το Δ.Ν.Τ. με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή θα μας αδειάσουν την γωνιά αμφότεροι κι οι δανειστές μας θα φροντίσουν να βρουν αυτοί το νέο σχήμα εξουσίας της επαρχίας τους. Ετοιμάζεται το επίτιμο μούτρο, είναι το πιο κατάλληλο πρόσωπο για την νέα θέση του κυβερνήτη, το έργο το χει ξαναζήσει και το ΄χει και ως φιλοσοφία ζωής να κρατάει τον τίτλο του πιο μισητού πλάσματος που είδε το φως του ήλιου στον πλανήτη Γη. Kι αν αποτύχει...η συνταγή έχει κι άλλη εναλλακτική που είναι παλιά και δοκιμασμένη...θα βάλουν μια χούντα να παίζει! Κι εμείς, να ναι σίγουροι πως δεν θα το ρίξουμε στο στοίχημα προσπαθώντας να μαντέψουμε πιο νησάκι θα φιλοξενήσει τις διακοπές μακράς διαρκείας που θα μας επιβάλλει το καθεστώς! Κι ας κάνει η ιστορία τους κύκλους της...

ΥΓ. Μακάρι να μπορούσα να καταλάβω με το φτωχό μυαλό μου, τους λόγους που οδήγησαν τις φίλες μου, μετά από την ανάγνωση αυτού του συγκεκριμένου post, να διανθήσουν τα σχόλια με ποιήση! Αξίζει να τα διαβάσεται πάντως. Τις ευχαριστώ πολύ.

4 σχόλια:

  1. άσε αυτούς που δεν έζησαν ποτέ και πιάσε αυτούς που ζουν πάντα, μόνο και μόνο με τις λέξεις τους.
    ας κάνουμε ένα αφιέρωμα στους ποιητές..
    εγώ να υποκλιθώ στην Έμιλυ Ντίκινσον, την αναρχική γλώσσα της και στην κατάφορη διάνοιά της..μπορεί το σχόλιο να μοιάζει άσχετο αλλά το ποίημα όχι..

    το νερό μαθαίνεται από την δίψα

    Το Νερό, μαθαίνεται απ’ τη δίψα.
    Η Στεριά – απ’ το αρμένισμα στα Πέλαγα.
    Η Έκσταση – απ’ την οδύνη –
    Η Ειρήνη, απ’ των πολέμων της το χρονικό –
    Η Αγάπη, απ’ του τάφου το ανάγλυφο –
    Τα Πουλιά, απ’ το χιόνι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συνεχίζω για την ποίηση και όσοι πιστοί προσέλθετε..
    anne sexton, άλλο ένα τέρας..
    απόσπασμα από το "συγχρωτιζόμενη με αγγέλους"

    Συγχρωτιζόμενη με αγγέλους

    Κουράστηκα να 'μαι γυναίκα,
    με κούρασαν τα κουτάλια και τα βαζάκια,
    με κούρασε το στόμα και τα στήθη μου,
    με κούρασαν τα καλλυντικά και τα μεταξωτά.
    Ακόμα υπήρξαν άντρες που κάθισαν στο τραπέζι μου,
    σε κύκλο γύρω από το μπολ που τους προσέφερα.
    Το μπολ ήταν γεμάτο μαύρα σταφύλια
    και οι μύγες τριγύριζαν για το άρωμα
    μάλιστα ήρθε και ο πατέρας μου με το λευκό του οστό.
    Αλλά κουράστηκα απ' το γένος των πραγμάτων.
    ..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και συνεχίζω με την φίλη της sexton, την sylvia plath..

    απόσπασμα από το ποίημα “ Άριελ”

    Λευκή
    Γκοντάιβα , ξεφλουδίζομαι –
    Χέρια νεκρά , νεκρές ακαμψίες .

    Και τώρα εγώ
    Αφρός σταριού, στραφτάλισμα θαλάσσης
    Το κλάμα του παιδιού

    Το λιώνει ο τοίχος.
    Κι εγώ
    Είμαι το βέλος,

    Η δροσοσταγόνα που ίπταται
    Αυτοκτονική, ένα με την κούρσα
    Μέσα στο κόκκινο

    Μάτι, το καζάνι της πρωίας.
    ..............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α.Α. (Αδικαιολογήτως Απούσα)8 Φεβρουαρίου 2012 στις 10:00 π.μ.

    Ελίζαμπεθ Μπίσοπ - Μία τέχνη (One Art)

    Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.
    Τόσα πολλά πράγματα μοιάζουν αποφασισμένα
    να χαθούν που η απώλειά τους καταστροφή δεν είναι.

    Χάνε κάτι κάθε μέρα. Αποδέξου το νευρίασμα
    των χαμένων κλειδιών, της κακοξοδεμένης ώρας.
    Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.

    Ύστερα εξασκήσου να χάνεις περισσότερα, να χάνεις
    γρηγορότερα: τόπους κι ονόματα, και το πού σκόπευες
    να ταξιδέψεις. Τίποτα απ' αυτά καταστροφή δεν φέρνει.

    Έχασα της μητέρας το ρολόι. Και κοίτα! το τελευταίο,
    ή το προτελευταίο, από τρία αγαπημένα σπίτια πάει.
    Την τέχνη της απώλειας δεν είναι δύσκολο να μάθεις.

    Έχασα δυο πόλεις, αξιολάτρευτες. Και, ακόμη πιο τεράστιους,
    κάποιους δικούς μου κόσμους, δυο ποταμούς, μιαν ήπειρο.
    Μου λείπουν, μα δεν ήταν δα καταστροφή.

    Ακόμη και χάνοντας εσένα (την αστειευόμενη φωνή,
    μια χειρονομία που αγαπώ) ψέματα δεν θα 'χω πει. Προφανώς
    την τέχνη της απώλειας δεν παραείναι δύσκολο να μάθεις
    αν και μπορεί να μοιάζει με (Γραφ' το!) με καταστροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή