Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει πολλές ταινίες που αποτύπωσαν με εξαιρετική δεξιοτεχνία και ακρίβεια μια εποχή, καταφέρνοντας να μας μεταδώσουν με φαντασία και ποιοτικό χιούμορ τις εκάστοτε κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Βλέποντάς τες ως μαρτυρία, κι αντιμετωπίζοντάς τες ως πιστή αποτύπωση των δεδομένων της καθημερινότητας εκείνης της περιόδου, εύκολα μπαίνεις σε μια διαδικασία σύγκρισης του τότε με το σήμερα. Στις αρχές της δεκαετίας του 50', κάτω από την Αμερικανική μέριμνα και με την οικονομική βοήθεια του σχεδίου Marshall, στο μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος, αλώνιζαν οι χωροφύλακες, οι γερμανοτσολιάδες, οι δοσίλογοι και οι εθνικόφρονες, με πολιτικούς ηγέτες τον στρατηγό Παπάγο αλλά και τον επονομαζόμενο μετέπειτα ως εθνάρχη, Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον φωστήρα οικονομολόγο πρόγονο του sir Μαρκεζίνη, υπό το άγρυπνο βασιλικό βλέμμα του οίκου των Γλύξμπουργκ και τις αγαθοεργίες της Φρειδερίκης, αλλά και με έγνοια για την ερήμωση των ξερονησιών του Αιγαίου, φροντίζοντας να τα μετατρέψουν σε ιδανικό σκηνικό για την εθνική αναβάπτιση των χιλιάδων διαφωνούντων. Είναι τότε που μπήκαν οι βάσεις της δημιουργίας του νέου ελληνικού εκτρώματος...
Στην ταινία Σάντα Τσικίτα του 53' των Γιαννακόπουλου-Σακελλάριου, ο πρωταγωνιστής Βασίλης Λογοθετίδης είναι ένας κακόμοιρος υπάλληλος γραφείου που μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει την αγαπημένη του παίρνει όσο θάρρος του απομένει και ζητά ένα μικρό δάνειο ή έστω την αύξηση που δικαιούται απ τον εργοδότη του. Να έχουμε υπ όψιν μας πως εκείνη την εποχή οι έννοιες συνδικαλισμός, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δικαιώματα των εργαζομένων ήταν αιτία φυλάκισης και δείγμα κομμουνιστοσυμμοριτισμού. Το αφεντικό ως γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού το ρίχνει στην φιλοσοφία και...στις μειώσεις...
Στην ταινία Σάντα Τσικίτα του 53' των Γιαννακόπουλου-Σακελλάριου, ο πρωταγωνιστής Βασίλης Λογοθετίδης είναι ένας κακόμοιρος υπάλληλος γραφείου που μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει την αγαπημένη του παίρνει όσο θάρρος του απομένει και ζητά ένα μικρό δάνειο ή έστω την αύξηση που δικαιούται απ τον εργοδότη του. Να έχουμε υπ όψιν μας πως εκείνη την εποχή οι έννοιες συνδικαλισμός, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, δικαιώματα των εργαζομένων ήταν αιτία φυλάκισης και δείγμα κομμουνιστοσυμμοριτισμού. Το αφεντικό ως γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού το ρίχνει στην φιλοσοφία και...στις μειώσεις...
...τα κρουασάν βέβαια τα καταπίνει έξι-έξι
...και το ανθρωπάκι μας, προσπαθεί να νοστιμίσει το κουλούρι του αγγίζοντας την τυρόπιτα του συναδέλφου του...
Ας είναι καλά η λατίνα Chiquita, μια καλλιτέχνιδα του cabaret που διατηρεί ένα λαμόγιο ξαδερφάκι του, διασκεδαστήριο όλων των εθνικοφρόνων μπουμπουκιών που προανέφερα, κόψτε φάτσες...
Φίλοι-λες μου, τελευταία αναρωτιέμαι μήπως το έτος 2012 είναι κάπου μακριά στο μέλλον και ζούμε στο 1950, που δεχόμασταν την οικονομική βοήθεια των ''φίλων'' συμμάχων μας για να επιβιώσουμε, που το πιλάφι ήταν gourmet πιάτο χλιδάτων cabaret, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας άπιαστο όνειρο και ο αξιοπρεπής κατώτατος μισθός όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Βρε λέτε να....εδώ που τα λέμε και τα νησάκια του Αιγαίου μια σχετική ερήμωση την έχουν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου