''Όσο βαρούν τα σίδερα''

Ο δημιουργός του ''Όσο βαρούν τα σίδερα'' είναι ο αυτοδίδακτος Ρεθυμνιώτης οργανοπαίκτης Στέλιος Φουσταλιεράκης (1911-92) που ξεχώρισε για τις εξαιρετικές αυτοσχεδιαστικές του ικανότητες στο είδος της αστικής λαϊκής μουσικής παράδοσης της Κρήτης, που ήταν ένα κράμα μικρασιάτικου, ρεμπέτικου και κρητικού τραγουδιού. Το πρώτο του μουσικό όργανο, το άγνωστο σε πολλούς μπουλγαρί, το αγόρασε παιδάκι ακόμα στα δεκατρία του με τα πρώτα χρήματα που έβγαλε δουλεύοντας ως βοηθός ωρολογοποιού, επάγγελμα που ακολούθησε μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Από τα δεκαπέντε του έπαιζε σε ταβέρνες, γάμους, γλέντια της Κρήτης και έχει μείνει στην μνήμη όλων όσων είχαν την τύχη να ακούσουν το μοναδικό του παίξιμο, ως ο μεγαλύτερος δεξιοτέχνης του μπουλγαρί. 

Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν αμάν
βαρούν τα μαύρα ρούχα
γιατί τα φόρεσα κι εγώ το μωρό μου
για μιαν αγάπη που 'χα

Αμάν είχα και υστερήθηκα ψεύτη κόσμε
θυμούμαι και στενάζω
άνοιξε γης μέσα να μπω το μωρό μου
κόσμο να μην κοιτάζω

Kastrierte Philosophen

''Cafe enlightment'' από τους Γερμανούς Kastrierte Philosophen

τους Ευνουχισμένους Φιλόσοφους ελληνιστί

Παλιό αλλά καλό!

Chemical Brothers & Hope Sandoval ''Asleep from day'' από το album Surrender του 1999

Η Παναγία της ''Δεξιάc'' μαζί μας!!!

Τώρα που το χριστεπώνυμο πλήρωμα της ορθόδοξης εκκλησίας με προτεταμένο το δεξί του χέρι, έγινε ένα με την νεοναζιστική οργάνωση της χρυσής αυγής, οι νοικοκυραίοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι! Μεγάλη μπίζνα η θρησκεία και από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη, που σκαρφίστηκε ο ανθρώπινος νους! 

Πούλα τραγόπαπα Άνθιμε οριζοντιωμένες θεσούλες στον άλλο κόσμο. 

Πούλα αστροπροφήτη Χορταρέα προστασία στο μάτι και στα μάγια. 

Πούλα χρυσή αυγή φουσκωτό εθνικισμό και μισαλλοδοξία.

Χούντα είναι...θα περάσει;

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΑΥΤΟΥΣ;

…Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της ΓΑΔΑ, «για λογούς δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας», απαγορεύονται «κάθε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ή πορεία», από τις 09.00 της Τρίτης, 9 Οκτωβρίου, έως και τις 22.00 της ίδιας ημέρας, στην περιοχή της πόλης της Αθήνας, που περικλείεται από τις οδούς- λεωφόρους: Β. Σοφίας (από τη συμβολή της με την Ακαδημίας)- Ακαδημίας- δεξιά Κανάρη- συνέχεια Πατριάρχου Ιωακείμ- αριστερά Μαρασλή- δεξιά Δεινοκράτους- αριστερά Αριστοδήμου- δεξιά Αθηναίων Εφήβων- συνέχεια Κόνιαρη- δεξιά Τσόχα- αριστερά Σούτσου Δ.- συνέχεια Πανόρμου- αριστερά Κηφισίας- δεξιά Κατεχάκη- αριστερά Καπετάν Χρονά- δεξιά Βλαχάκη- δεξιά Μεσογείων- αριστερά Μιχαλακοπούλου- αριστερά Διονυσίου Αιγηνίτου- δεξιά Ποταμιανού Ηλία- συνέχεια Ίωνος Δραγούμη- αριστερά Β. Αλεξάνδρου- δεξιά Ευφρονίου- αριστερά Σπ. Μερκούρη- δεξιά Ευτυχίδου- Πλατεία Πλαστήρα- δεξιά Αρχιμήδους- δεξιά Μ. Μουσούρου- δεξιά Αρδηττού- αριστερά Β. Όλγας (μέχρι τη συμβολή της με τη Β. Αμαλίας), ως και κατά μήκος των τμημάτων των ανωτέρω οδών που αποτελούν τα όρια της εν λόγω περιοχής, στο τμήμα της Αττικής Οδού από το Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελ. Βενιζέλος» έως τον κόμβο της Περιφερειακής Υμηττού με τη Λ. Κατεχάκη, στο τμήμα της Λ. Κατεχάκη από την έξοδο της Περιφερειακής Υμηττού έως τη συμβολή της με τη Λ. Μεσογείων και σε βάθος ακτίνας εκατό μέτρων, ένθεν και ένθεν προαναφερόμενων τμημάτων οδών (Αττική Οδός- Λ. Κατεχάκη), ως και επί των γεφυρών, ανισόπεδων κόμβων, διαβάσεων που υφίστανται κατά μήκος αυτών, καθώς και στην ευρύτερη περιοχή τοπικής αρμοδιότητας Διεύθυνσης Αστυνόμευσης Αερολιμένα Αθηνών…

Τα ονειρόπλοια της προσφυγιάς

Στην Ελευσίνα, στον υπαίθριο χώρο του εργοστασίου Κανελλόπουλου που κάθε καλοκαίρι φιλοξενεί τα Αισχύλεια, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου, βρίσκεις αυτά τα σκαριά. Είναι τα απομεινάρια των Τούρκικων καϊκιών που χρησιμοποιήθηκαν για την μεταφορά προσφύγων και μεταναστών και κατασχέθηκαν από το λιμενικό της Χίου και που πριν χρόνια αποθανάτισε ο σκύλος της Βάλια Κάλντα. Τα 'ονειρόπλοια' αυτά αγοράστηκαν από την γλύπτρια Καλλιόπη Λεμού. Ήταν αυτά που πρωταγωνίστησαν στις εγκαταστάσεις της στην Ελευσίνα, την Κωνσταντινούπολη και το Βερολίνο, στην τριλογία της ''Λαθρομετανάστευση''. Και σκέφτομαι το πλήθος της διαφορετικής νοημαδότησης που έχουν αυτά τα σκαριά ανάλογα με το βλέμμα του καθενός. Για τον ιδιοκτήτη-μεταφορέα είναι μέσο πλουτισμού, για τους πρόσφυγες-μετανάστες είναι το μέσο που θα τους φυγαδεύσει μακριά από τον θάνατο, για έναν καλλιτέχνη μέσο έκφρασης του έργου του, για έναν περαστικό απλά σαπιοκάραβα, για έναν Ελευσίνιο με καταγωγή απ΄τα μικρασιατικά παράλια, θα γίνουν η αφορμή για το ξύπνημα της μνήμης της δικιάς του προσφυγιάς, για το ελληνικό κράτος μέσο μεταφοράς λαθρομεταναστών, για έναν χρυσαυγίτη ένα μισητό αντικείμενο μεταφοράς αλλόφυλων...